Maryla Rodowicz - Listopady lisci

Przychodzisz zawsze, gdy mnie nie ma,
Zostawiasz list pod wycieraczką
I nawet ciemność pachnie tobą,
A schody niosą mnie aż do nieba.

Wybiegam z listem pod kasztany
i wszystko płonie, wszystko płonie.
Spadają liście rozpalone
i zaglądają mi przez ramię.

Te wodospady liści,
te listopady łez.
Czy wszystko musi gasnąć?
Czy bardzo tego chcesz?

A w twoim liście także jesień
i czułe słowa opadają.
Już słowo kocham nam pożółkło,
a słowem zawsze wiatr się bawi.

A mimo wszystko jest spokojnie,
bo świat mój miękki i zamszowy.
Na oślep mogę gnać przed siebie,
o babie lato rozbić głowę. Ты всегда приходишь, когда у меня нет меня,
Вы оставляете письмо под стеклоочистителем
И даже тьма пахнет тебя,
И лестница носит меня до небеса.

У меня кончились каштаны с письмом
И все горят, все горит.
Осенние листья расстегнуты
И они смотрят мне через плечо.

Эти листовые водопады,
Эти ноябрьские слезы.
Все ли нужно выйти?
Вы хотите это очень хотеть?

А в твоих листьях тоже осень
И чувствительные слова падают.
Слово, которое я люблю нас пожелтел,
И слово всегда ветер.

И все же это спокойно,
Потому что мой мягкий и замшевый мир.
Я могу ездить на моем слепо,
О Babie Some, чтобы сломать голову.